“Het herstel na de operatie duurt zo’n 9 tot 12 maanden”, vertelde de oncoloog in augustus 2020. Ik heb PMP, een zeldzame, chronische kankersoort. Alle organen in mijn buik zijn tijdens drie zware operaties al dan niet gedeeltelijk verwijderd. Bij 2 operaties heb ik een HIPEC chemo gehad.

Het herstel heeft uiteindelijk bijna 2 jaar geduurd. Ik was 20 kg afgevallen, woog nog maar rond de 50 kg en kon helemaal niets. Geen kracht en met maar een halve maag kon ik dus ook niet veel eten om sterker te worden. En dan komt het mentale (meest zware) gedeelte van het ziekteproces er ook nog bij. Zakelijk kon ik altijd mentaal veel aan, maar dit was andere koek. 

Ronald was ik kwijt

Tijdens het proces van beter worden en ziekenhuisbezoeken was ik alleen maar bezig met patiënt zijn. Maar mijn nieuwe vriendin vertelde mij dat ik maar 20% mijn ziekte was en 80% Ronald. Huh? Ja, ik was inderdaad even vergeten dat ik er ook nog was als persoon. Dat was een keerpunt in mijn ziekteproces. Mijn rol als vader, partner, broer, vriend en collega wilde ik weer invullen. Maar dat was moeilijker dan ik dacht. 

Een nieuwe identiteit

Het duurde twee jaar voordat ik afscheid kon nemen van mijn oude ik. De oude ik die alles kon en eindeloze energie had. Maar deze Ronald moest plaatsmaken voor Ronald 2.0. Het werd een lange, emotionele zoektocht met continu vragen die door mijn hoofd spookten. Niet alleen als privépersoon, maar ook zakelijk. Ik zat midden in een prachtige carrière en die zou ik niet meer kunnen continueren. Dus ook hier moest het roer om. In dit proces heb ik veel emoties als angst, onzekerheid, wanhoop, irritatie, eenzaamheid ervaren. Vooral het verlies aan controle vond ik moeilijk. Veel dingen werden door mijn chronische kanker beslist. En daar had ik maar mee te dealen. 

Van carrière naar kanker

Omdat ik mijn emoties niet goed kwijt kon, maar ook niet altijd mijn emoties begreep, heb ik een dagboek bijgehouden. Dat dagboek heb ik omgezet in een boek (Van carrière naar kanker). Een emotionele reis naar de persoon wie ik altijd al had willen zijn. Tijdens gesprekken met anderen merkte ik dat veel partners, kinderen, familie en vrienden van juist mannelijke kankerpatiënten wilden weten wat er allemaal in dat hoofd omgaat. Mannen gaan vaak van probleem (kanker) naar oplossing (operatie, chemo), maar vinden het lastig om over de emoties te praten die erbij komen kijken. 
Ondanks dat ik 100% ben afgekeurd (ook dat proces beschrijf ik), ben ik parttime (8 uur/week) gaan werken bij mijn huidige werkgever. Ik ben stress-vrij, leef met de dag en ben een leuker persoon geworden. Soms noem ik de kanker wel mijn cadeautje. Een cadeautje voor een tweede, meer zinvoller leven. 

___________

Bestel het boek van Ronald