Het verhaal van Judith
"Tegenover me zit een arts in haar witte jas. Eigenlijk net als tijdens een vergadering. Maar dit keer is het volledig anders. Ik zit niet aan een vergadertafel en het gaat niet over één van mijn projecten. Ik zit in een spreekkamer aan het bureau van een arts. En het gaat over míj. De woorden volgen behoedzaam en met tegenzin. ‘Helaas heb ik geen goed nieuws voor je. Uit het onderzoek blijkt waar we al bang voor waren. Je hebt Hodgkinlymfoom, oftewel lymfeklierkanker.’ Het is alsof de stoel onder me vandaan wordt getrokken. Mijn wereld stort in. Na een halfuur staan mijn vriend Joost en ik buiten, maar mijn gedachten zijn binnen blijven hangen. Bij dat ene woord: kanker. Het is december 2018 en van de ene op de andere dag ben ik patiënt geworden, in mijn ‘eigen’ ziekenhuis. In het ziekenhuis waar ik al een aantal jaar werk als projectleider, moet ik nu ineens behandeld worden.
Als ik zo fit was, kon ik toch geen kanker hebben?
In de maanden voorafgaand aan de diagnose had ik absoluut niet door dat ik ziek was. Ik heb altijd al van sporten gehouden en deed dat ook in die periode naar hartenlust. Als ik zo fit was, kon ik toch geen kanker hebben? Helaas vertelde de diagnostiek wat anders en werd van de ene op de andere dag mijn wereld op zijn kop gezet. Tot de dag voor de chemokuur was ik nog fanatiek aan het sporten. Ik hoopte dat dat me zou helpen om de behandeling door te komen. En anders wel voor mijn mentale gemoedstoestand.
De chemokuur sloeg vanaf dag 1 in al een bom
Vooraf dacht ik dat ik tijdens de chemokuur ook prima door zou kunnen sporten. Had ik dat even onderschat. De chemokuur sloeg vanaf dag 1 in als een bom. Binnen enkele uren begon de misselijkheid, het overgeven en de knallende hoofdpijn. Na een aantal dagen moest ik zelfs opgenomen worden voor uitdroging en de niet te stoppen misselijkheid. Binnen de eerste week was ik 6 kilo kwijt en mijn beenspieren waren als sneeuw voor de zon verdwenen.
De behandeling was intensief, met veel infuusdagen en veel verschillende chemomiddelen. Het was dus per dag van de behandeling kijken hoe het ging. Maar waar kon ging ik iedere dag even naar buiten voor tenminste een klein blokje om en wat frisse lucht. Na een aantal maanden van behandelen hoorde ik gelukkig eind mei 2019 dat de kuren waren aangeslagen en dat ik schoon was! Wat een ontlading en wat een opluchting!
Met de goede uitslag was echter ook mijn ritme van de voorgaande maanden ineens doorbroken. Hoewel het zwaar was, wist ik inmiddels wel precies waar ik iedere dag aan toe was. Na al die maanden waarin het ziekenhuis mijn ritme bepaalde, moest ik het nu ineens weer zelf organiseren. Dat voelde als een zwart gat en ik had onderschat hoe pittig deze periode nog zou worden.
Sporten in groepsverband deed me goed
Gelukkig vond ik toen al gauw Cancer Care Center en kon ik eindelijk weer aan beweging en sporten denken. Wat had ik dat gemist in al die maanden! Ik werd geweldig begeleid én uitgedaagd om weer doelen te stellen. Ook het sporten in groepsverband deed me goed. Het lotgenoten contact met mensen die ook hun best deden om er iets van te maken, was heel prettig. Ik heb in de tijd bij Cancer Care Center getraind om mee te doen aan de Stronger Than Ever Challenge: een sprinttriatlon voor ex-kankerpatiënten. Wat was het geweldig om binnen een half jaar na mijn laatste chemokuur al weer aan de start te staan. Zonder de begeleiding vanuit Cancer Care Center was me dat nooit gelukt.
Mijn ervaringen heb ik gebundeld in een boek
De ervaringen van deze tijd en de lessen die ik heb geleerd door patiënt te zijn in het ziekenhuis waar ik zelf werk, heb ik inmiddels gebundeld in een boek: De witte muur. Het is een graphic novel waarin ik laat zien dat de beleving van een patiënt door heel veel meer wordt bepaald dan alleen de medisch inhoudelijke zorg. Het boek is te bestellen via: www.hetboekdewittemuur.nl."